Onder het genot van een hele resem flessen alcoholisch druivensap, een bende vruchten van de olijfboom en een flinke portie smaakvol gekruide in olie gefrituurde dunne aardappelschijfjes, werden de trommelvliezen van Nicole, Jacky, Eric, Frank, Johan, Pats en mezelf geactiveerd door middel van volgende geluiden uit instrumenten:
Op 28 april dit jaar bracht ECM Nightfall uit van Quercus. June Tabor, Iain Ballamy en Huw Warren brengen met hun tweede album een een album boordevol magisch mooie jazz-folk. Bij ECM zelf lezen we het volgende (https://www.ecmrecords.com/catalogue/1486381116/nightfall-quercus):
Quercus’s self-titled ECM debut won the album-of-the-year award of the German Record Critics in 2013, was widely praised by the international press, and especially celebrated in Britain where June Tabor has long reigned as “the dark voiced queen of English folk music” (to quote The Times). Folk and jazz and chamber music become one in Quercus’s world, where recontextualizing of material is part of the process, prompting listeners to pay heightened attention even to familiar songs. Nightfall opens with the most famous of farewells in “Auld Lang Syne”, and gently breathes new life into it, leading us into a programme that includes Bob Dylan’s “Don’t Think Twice”, the jazz standard “You Don’t Know What Love Is” and the West Side Story ballad “Somewhere”, as well as original compositions by Huw Warren and Iain Ballamy and songs from British folk tradition, in stark and moving new arrangements.Een andere recensie (https://www.theguardian.com/music/2017/apr/27/quercus-nightfall-review-jazz-folk-fusions-full-of-quiet-surprises):
The austere and shadowy eloquence of the incomparable folk singer June Tabor has sometimes been escorted by Loose Tubes saxophonist Iain Ballamy alongside Tabor’s regular jazz-piano partner Huw Warren, and as the trio Quercus they were deservedly cheered for their eponymously named 2013 debut on ECM. This fine successor similarly mixes traditional English folk songs (The Manchester Angel, Once I Loved You Dear (The Irish Girl), The Cuckoo) with reappraisals of some timeless mainstream favourites. Warren sketches a jazz-ballad accompaniment around Tabor’s rich low tones and wistful upturns on Auld Lang Syne, and both the singer’s long sounds and Ballamy’s haunting tenor sax echo the cries of seabirds on the shipwreck song On Berrow Sands. The Cuckoo mixes a playful bounce with darker implications of infidelity, and a slowly rocking Don’t Think Twice sounds as immediate as if Tabor had just thought of it – with a gentle venom – “You just kind of wasted my precious time.” Another Quercus set with not a sound out of place, but a wealth of quiet surprises just the same.En een nog langere review kan je hier lezen: https://www.allaboutjazz.com/nightfall-by-john-kelman.php
Prachtige, ingetogen sfeervolle muziek, warm aanbevolen!
Jaco Pastorius (1951-1987) wordt omschreven als de grootste bassist aller tijden. En dat kun je horen... we beluisteren zijn Jaco Pastorius solo album uit 1976. Wervelende fusion die je niet onbewogen laat. Een echte klassieker!
Wil je meer weten over Jaco: http://jacopastorius.com/life/, https://en.wikipedia.org/wiki/Jaco_Pastorius of https://nl.wikipedia.org/wiki/Jaco_Pastorius
Je kunt dit meesterwerk volledig beluistern op YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=n5HJN9m_YVM en het staat ook op Spotify: https://open.spotify.com/album/47nWcb5GzhgGNzJuCJgiPN.
Johan had een plaat mee van François Tusques: Dazubao No 2 (1971). Solo piano, we luisteren naar de B-kan van dit vinyl: Tal Zone des Tempetes. Jammergenoeg was de pickup in slechte staat waardoor de klank slechts gedeeltelijk doorkwam... wat we hoorden klonk veelbelovend, alleen jammer dat we de rest er bij moesten denken...
Dat deze plaat zeldzaam is kun je hier zien: https://www.cdandlp.com/francois-tusques/dazibao-n-2/33t/r116303252/
Info bij Wikipedia (in het Frans): https://fr.wikipedia.org/wiki/Fran%C3%A7ois_Tusques
Info bij Discogs: https://www.discogs.com/Fran%C3%A7ois-Tusques-Dazibao-N2/release/1310730
Op Spotify vind je ander werk terug van François: https://open.spotify.com/album/5hvhU8UdGdnPI3Ze6mG3y9
RSL Jazz 2017 (13 en 14 mei) had op zondagnamiddag Steiger geboekt. Dit Gentse trio zetten een sterke set neer waarbij ze het ene moment heel ingetogen om daarna heel snel te exploderen in een waterval van klank. Indrukwekkend. Na afloop schafte ik me hun debuut CD And Above All (20 maart 2017 - El Negocito Records: http://elnegocitorecords.com/releases/eNR057+.html). En ik werd niet ontgoocheld: het is een pareltje van hedendaagse Vlaamsche Jazz...
Een paar reviews:
- http://www.writteninmusic.com/jazz/steiger-and-above-all/
- in De Morgen: https://www.demorgen.be/muziek/belgisch-jazztrio-steiger-levert-met-and-above-all-gewaagd-debuut-af-b085d633/
Het album kan integraal beluisterd worden op Spotify: https://open.spotify.com/album/3RzKEjl0C19CFSltWmABnU
We blijven nog even op eigen bodem in de Vlaamsche regionen met Jef Neve met zijn album Spirit Control. Dit magistrale album zoekt een vindt op sublieme wijze het midden tussen minimal & jazz en maakt her en der zijsprongetjes die daar perfect bij aansluiten. Hoort thuis in de collectie van iedere muziekliefhebber.
Een paar reviews (er zijn er nog te vinden op het wereldwijde web):
- https://radio1.be/jef-neve-spirit-control
- https://www.jefneve.com/news/jef-neve-spirit-control
Het album staat op Spotify: https://open.spotify.com/album/1acoANw8RVaCpcKFWFj5jC
Het trio rond pianist Fabrizio Cassol Aka Moon brengt met The Scarlatti Book (2015) een ode aan, je raadt het nooit, Scarlatti! Deze werken van deze barok componist worden eigentijds op sublieme wijze vertaald met veel ruimte voor improvisatie. Opnieuw een schitterend album, het houdt niet op deze avond...
Meer informatie:
- http://www.cuttingedge.be/muziek/aka-moon-fabien-fiorini-scarlatti-book-handelsbeurs-gent
- https://www.outhere-music.com/nl/albums/the-scarlatti-book-out-658
Het staat integraal op Spotify: https://open.spotify.com/album/3FFZmbWO6xCwWc7wADt2jd
ECM bracht op 7 april 2017 Silent Light uit van Dominic Miller. ECM weet zoals altijd ook nu weer de gevoelige snaar te vinden en bespelen... fantastisch mooie gitaarmuziek, het kippevel is nooit ver weg...
Review (https://www.allaboutjazz.com/silent-light-dominic-miller-ecm-records-review-by-geno-thackara.php):
Dominic Miller is a guitarist you've undoubtedly heard somewhere or other, whether you've knowingly heard of him or not. A life circling the globe (from Argentina to England and currently France) has let him absorb folk, Baroque and Latin American sensibilities, among other things, which leads to collaborations with similarly eclectic names. His widest exposure has been with numerous tours alongside Sting, who's happy to offer some poetic words of praise in the liners here alongside Paul Simon. Miller's ECM label debut offers a pleasant spin through some colorful tones of the places his travels have taken him.
The album starts off building a slow circular pattern, hinting at something middle-Eastern with a sinuous minor key and light hand percussion chiming along in the background. The soft earthy touches set a leisurely pace at which the rest of the recording sparsely unwinds—the plucking of nylon strings brings out Spanish or classical shadings throughout, and the mostly-solo format makes sure the music always has space to echo and breathe. The mysterious vibe manages to stay subtly alluring for the most part, even if a couple spots drift toward what you might call easy-listening territory (mainly with a peaceful new-agey take on Mr. Sumner's staple "Fields of Gold").
Close friend Miles Bould plays his background role using the aural equivalent of pale watercolors: a little pattering of shaker in "Water," for instance, or light cymbal splashes through the coasting groove of "En Passant." They both step it up with the skittering "Chaos Theory," which overdubs the pair playing with jaunty staggered timings and still effortlessly keeping in step. It makes the disc's liveliest moment while disrupting the contemplative vibe not at all.
Silent Light is a recording as peaceful and evocative as its title suggests: exotic motifs convey moods from several continents, chord structures can be left ambiguous or implied rather than stated, and extra sounds are sprinkled around with a light touch only where they're judged to add something. Dominic Miller's quiet travelogue is one that finds its most successful moments in giving hints as much as in showing or telling.
De Deense bassist Jasper Høiby was dan aan de beurt met zijn Fellow Creatures uit 2016. Op 23 maart speelde hij nog in Oostende. Nu dus op een Kreun tussen Quark en Cluster... zij het wel gedigitaliseerd...
Review (http://www.writteninmusic.com/jazz/jasper-h%C3%B8iby-fellow-creatures/):
De Deense Jasper Høiby mag met een gerust hart de beste bassist uit de hedendaagse jazz genoemd mag worden. Met zijn geweldig dynamische dan weer prachtig dragende spel weet hij steeds optimaal te ontroeren. Dat doet hij niet alleen met het fenomenale Phronesis maar zeker ook als gastspeler bij anderen. Op het eerste album onder zijn eigen naam laat hij wederom zijn fascinerende spel en zijn indrukwekkende componeertalenten horen. Met Fellow Creatures tilt Høiby de jazz weer naar een indrukwekkend nieuw niveau.Het album is integraal op Spotify te vinden: https://open.spotify.com/album/3uHHiQMC5JNxEGbbLOfoSq
Zelf noemt hij de eerste drie Phronesis albums (Organic Warfare (2007, Loop Records), Green Delay (2009, Loop Records) en Alive (2010, Edition Records) al zijn eigen albums. Hij schreef voor die albums alle composities en koos Anton Eger als drummer en Ivo Neame als pianist om mee samen te spelen. Pas bij hun vierde album Walking Dark (2012) kwam de echte samenwerking tot stand waarbij een prachtige 33 1/3 verdeling in alles tot stand kwam.
Reeds tijdens zijn studie op de Londense Royal Academy of Music en al helemaal daarna werd Høiby een veelgevraagd bassist die door vele muzikanten werd gevraagd om mee samen te spelen. De gehele nieuwe en zo invloedrijke Britse jazzscene maar zeker ook de internationale jazzgarde adoreerde Høiby vanaf het allereerste moment. Hij speelde op vele albums mee, zowel met de nieuwe jazzgarde als met de kopstukken uit de oudere jazzgolf. Het maakte zijn spel steeds rijker, dynamischer en dieper. Hij bespeelt zijn contrabas met zoveel souplesse dan weer stuwende kracht dat je er steeds optimaal door geraakt wordt. Daarnaast weet hij de klasse en energie van de immer geweldige muzikanten om hem heen steeds optimaal te gebruiken om zelf steeds weer opzien te baren. Høiby is een bassist die steeds met zijn eigen spel, ondanks dat hij anderen laat schitteren, toch prominent in focus blijft. De klasse van een groots muzikant.
Voor Fellow Creatures zocht Høiby de samenwerking met een groep geweldige muzikanten. De Britse band waarin Laura Jurd (trumpet), Mark Lockheart (sax), Will Barry (piano) en Corrie Dick (drums) plaats hebben blijkt een uitstekende keus. Juist de blazerssectie geeft Høiby een prima mogelijkheid om op een geheel andere manier te componeren dan we van hem gewend zijn. Hij heeft dat met verve gedaan. De blazerspartijen klinken in de handen van Judd en Lockheart lekker stuwend en krachtig dan weer prachtig melodieus, immer emotievol en geweldig uitgebalanceerd. Barry en Dick zijn al net zulke geweldige muzikanten die in dienst van een compositie kunnen spelen maar in de ruimte die ze krijgen gloedvol soleren.
Høiby gedijt perfect in de prachtige muzikale omgeving die de muzikanten om hem heen creëren. Zijn spel is prachtig vloeiend, krachtig, harmonieus en immer innemend en uitdagend. Hij leidt de uitstekende composities naar de juiste vorm en duwt de muzikanten op om steeds op de juiste momenten even gas te geven of juist in te houden. Luister alleen al naar adembenemende composities als albumopener Folk Song, het titelnummer, Song for the Bees (alleen die basloop al!!!), Little Song for Mankind, Tangible, Suddenly Everyone of de overrompelende albumafsluiter Plastic Island en je weet dat je met Fellow Creatures een van de beste jazzalbums van dit jaar te pakken hebt. Grote klasse!
En het staat ook op Bandcamp: https://jasperhoiby.bandcamp.com/album/fellow-creatures
Scandinavië komt vaak aan bod in KQC. Dat kan moeilijk anders als je ziet hoe veel kwaliteit daar geproduceerd wordt. Het Soren Kjaergaard Trio met Amfebia uit 2005 (tweelingbroer of zus van Akustika) werd in de CD player geschoven en we genoten van de frisse wind die deze muziek veroorzaakte... iets moeilijker verteerbaar, maar daardoor net weer des te boeiender!
Info: http://sorenkjaergaard.com/discography/amfebia/
Het album staat op Spotify: https://open.spotify.com/album/1Q27Yca6iTHUHdt3G2CZcA
Jacky verraste dan ons met het album Cyberband (1993) van Richard Teitelbaum. Een album vol jazz waarin het gebruik van elektronica wordt uitgediept. Ik zie dat Luigi Nono een van zijn leermeesters was... niet te verwonderen dus.
Wikipedia: https://en.wikipedia.org/wiki/Richard_Teitelbaum
Discogs: https://www.discogs.com/Richard-Teitelbaum-Cyberband/release/704657
Richard is terug te vinden op Spotify (https://open.spotify.com/artist/1UbslQWAicLc8cEhEJl1DY), maar Cyberland niet...
Een buitenbeentje op RSL JAZZ van 2017 was Dijf Sanders. Deze muziek hoort eerder thuis op een festival met elektronische muziek en ik vraag me af wat de programmatoren bezielde toen ze Dijf boekten. Omdat ondergetekende echter ook van elektronische muziek houdt ging hij kijken naar zijn concert. En hij was on de indruk: het was een visueel imposante one man show. Ik schafte me Moonlit Planetarium (2015) achteraf aan en heb daar geen spijt van. Het is een mooi CD-ke met muziek die het midden houdt tussen Board Of Canada en swingende electro. Stuk voor stuk mooie nummer. Een buitenbeentje, ook op deze KQC...
Review (https://fuzz-mag.be/recensies/dijf-sanders-moonlit-planetarium-album):
Wanneer Dijf Sanders iets doet, luisteren we. Zopas bracht de Gentse duizendpoot Moonlit Planetarium uit, een bijzonder exotisch klinkend album in eigen beheer. Wij fan!Het album staat op Spotify: https://open.spotify.com/album/3TmYQayo1bN6YK295shLMB
Dijf Sanders, die naast enkele solo-albums ook z'n verdiensten heeft bij Teddiedrum en The Violent Husbands, zal immer bezig blijven. Drie jaar terug kon je hem onder meer zien in Soundtrack op Canvas, het programma rond muziekmakers dat genomineerd werd voor een Emmy-award. Nu is er dat gloednieuwe album uit het niets. De producer neemt ons mee naar z'n Moonlit Planetarium.
Van bij verzengende opener Retired Sportswatch horen we druppelende regen, ratelende drums en een intrigerende oosterse fluit alsof we zelf in het oerwoud zitten. Ook Subway houdt de sfeer fascinerend kalm met handgeklap en een zacht stemgeluid die ons gerust elke avond mag komen in slaap zingen. Het is zalig vertoeven in deze nachtelijke plantentuin.
En ook op Bandcamp: https://dijfsanders.bandcamp.com/album/moonlit-planetarium
Begin april dit jaar verscheen Nuit Blanche op ECM. Een ingetogen meesterwerk van François Couturier en het Tarkovsky Quartet. Warm aanbevolen!
Een uitgebreide review kun je er hier op nalezen: https://www.allaboutjazz.com/francois-couturier-tarkovsky-quartet-nuit-blanche-by-john-kelman.php
En ze hebben een facebook pagina: https://www.facebook.com/tarkovskyquartet/
Discogs info: https://www.discogs.com/Fran%C3%A7ois-Couturier-Tarkovsky-Quartet-Nuit-Blanche/release/10098822
Op YouTube staat een schitterende clip: https://www.youtube.com/watch?v=g6PQO8MKb3Y
De tijd schreed met rasse schreden voort en het werd stilaan tijd voor de klassieker van de avond. Eric leidde deze in met een samenwerking tussen Sonny Rollins & John Coltrane. Op de track Tenor Madness, terug te vinden op bv. The Definitive Sonny Rollins On Prestige. Het gelijknamige originele album verscheen in 1956 en het is enkel op de titeltrack dat ook John Coltrane te horen is. 12 minuten lang genieten van een gesprek tussen twee reuzen op het tenor sax.
Widipedia: https://en.wikipedia.org/wiki/Tenor_Madness
Spotify: https://open.spotify.com/album/4uODJ2ZCVLVev6YDiWBSHE
YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=3MkUvZUTFUc
De eigenlijke klassieker die Eric ons daarna wilde laten horen was A love Supreme van John Coltrane. Jammer genoeg bleef zijn CD haperen na een paar minuten en konden we slecht een paar minuten genieten van A Love Supreme... gelukkig kunnen we dit nog goedmaken: check de links van Spotify of YouTube hieronder maar. Een meer dan waardige klassieker: een van de beste jazz albums ooit en daarbij komt ook nog dat John Coltrane ondertussen net 50 jaar geleden stierf.
Meer op Wikipedia: https://nl.wikipedia.org/wiki/A_Love_Supreme en meer algemeen over John himself: https://nl.wikipedia.org/wiki/John_Coltrane
YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=clC6cgoh1sU
Spotify: https://open.spotify.com/album/5cKg5nyFcq8ykeiFposAcy
Omdat we slechts kort konden genieten van A Love Supreme, deden we er nog een schep bovenop met nog een klassieker: Miles Davis met Round About Midnight (1957), waarop John Coltrane zijn rol ook speelt...
Een review door Thom Jurek van op de Allmusic site:
Given that 'Round About Midnight was Miles Davis' debut Columbia recording, it was both a beginning and an ending. Certainly the beginning of his recording career with the label that issued most if not all of his important recordings; and the recording debut of an exciting new band that had within its ranks Philly Joe Jones, Paul Chambers, pianist Red Garland, and an all but unknown tenor player named John Coltrane. The title track was chosen because of its unique rendition with a muted trumpet, and debuted at the Newport Jazz Festival the summer before to a thunderous reception. The date was also an ending of sorts because by the time of the album's release, Davis had already broken up the band, which re-formed with Cannonball Adderley a year later as a sextet, but it was a tense year.
Musically, this sound is as unusual and as beautiful as it was when issued in 1956. Davis had already led the charge through two changes in jazz -- both cool jazz and hard bop -- and was beginning to move in another direction here that wouldn't be defined for another two years. Besides the obvious lyrical and harmonic beauty of "Round About Midnight" that is arguably its definitive version even over Monk's own, there are the edges of Charlie Parker's "Au Leu-Cha" with its Bluesology leaping from every chord change in Red Garland's left hand. Coltrane's solo here too is notable for its stark contrast to Davis' own: he chooses an angular tack where he finds the heart of the mode and plays a melody in harmonic counterpoint to the changes but never sounds outside. Cole Porter's "All of You" has Davis quoting from Louis Armstrong's "Basin Street Blues" in his solo that takes out the tune, and Coltrane has never respected a melody so much. But it's in "Bye-Bye Blackbird" that we get to hear the band gel as a unit, beginning with Davis playing through the melody, muted and sweet, slightly flatted out until he reaches the harmony on the refrain and begins his solo on a high note. Garland is doing more than comping in the background; he's slipping chord shapes into those interval cracks and shifting them as the rhythm section keeps "soft time." When Coltrane moves in for his break, rather than Davis' spare method, he smatters notes quickly all though the melodic body of the tune and Garland has to compensate harmonically, moving the mode and tempo up a notch until his own solo can bring it back down again. Which he does with a gorgeous all-blues read of the tune utilizing first one hand and then both hands to create fat harmonic chords to bring Davis back in to close it out. It's breathtaking how seamless it all is. There's little else to say except that 'Round About Midnight is among the most essential of Davis' Columbia recordings.
Nog een paar links met extra info: http://www.popmatters.com/review/davismiles-round/, https://www.theguardian.com/music/2005/jul/01/jazz.shopping1 en https://en.wikipedia.org/wiki/%27Round_About_Midnight
Luisteren kan via Spotify: https://open.spotify.com/album/4VUawqEDCHHfrUe77ScQ2K
Ziezo, daarmee was deze sessie afgelopen. We hebben er allemaal van genoten met volle teugen... volgende luistergroep staat in het teken van elektronische muziek en aanverwante genres en zal doorgaan op woensdagavond 23 augustus. Wil je er ook bij zijn? Stuur dan een email naar joost(hier komt een punt)carpentier(hier komt een apestaartje)gemail(hier komt nog een punt)com.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten