zondag 11 december 2016

KQC 24 - JAZZ - 7 december 2016

Op 7 december genoten Eric, Jacky en Joost van een avond non-stop super jazz.
Dat de afwezigen ongelijk hebben, bewijst het onderstaande...

Act Music is een Duits Jazz label dat in 1992 opgericht werd door producer & manager Siggi Loch. Ondertussen is het uitgegroeid tot een toonaangevend label. Ik plukte volgende quote van hun website (https://www.actmusic.com/en/About-ACT/ACT-Music):
"Today ACT is considered one of the finest curators of progressive jazz and creative music.” DOWNBEAT (US)
With a roster that boasts some of the most influential contemporary jazz recordings of recent years - namely those of the epoch defining sound of the sorely missed Esbjörn Svensson Trio - among a wide range of leading jazz instrumentalist and singers since it's foundation in 1992 by the music manager and producer Siggi Loch, the German label ACT has grown to a global force. Over the past 25 years ACT has championed an incredible array of jazz artists who are defined by their desire to push musical boundaries while reaching out to a wider audience with both authenticity and innovation at their core. This list includes the likes of Nils Landgren, Michael Wollny, Marius Neset, Lars Danielsson, Joachim Kühn, Ulf Wakenius, Youn Sun Nah, Nguyen Le, Leszek Mozdzer, Vincent Peirani, Emile Parisien and many more. Although the main focus of ACT lies on European jazz, it has been the driving force behind the careers of US artists such as (recently) Vijay Iyer, Rudresh Mahanthappa or Scott Duois. In 2017 ACT will celebrate its 25th anniversary - 25 years music "In the Spirit of Jazz".
Omdat we rap zijn wachten we niet tot 2017, maar beluisterden we CD 1 van de dubbelaar Various Artists - Duo Art: Creating Magic - 2 CD Set (2014). Daarover kun je het volgende lezen (https://www.actmusic.com/en/Artists/Various-Artists/Duo-Art-Creating-Magic/Duo-Art-Creating-Magic-CD):
In 2014 ACT introduces a new series: Duo Art. You could almost say: duo is the new trio! No other constellation of musicians can potentially be as flexible, interactive and democratic as the duo. It's the most reduced way of making music together. At the same time it can open a whole musical world without borders. Two musicians acting as one and in a dialogue at the same time. Call and response - it's jazz in its purest form. Sometimes less is morewhen it comes to creating magical moments - like "Duo Art: Creating Moments" proves.
Dit is een ongemeen boeiende compilatie die constant van heel hoog niveau is en uiteenlopende stijlen van hedendaagse jazz met zelfs een zweem van chanson wanneer Youn Sun Nah haar ding doet op track 10...
Links:
https://www.discogs.com/Various-Creating-Magic/release/8161871
https://www.actmusic.com/en/Artists/Various-Artists/Duo-Art-Creating-Magic/Duo-Art-Creating-Magic-CD
https://play.spotify.com/album/5OTJTWAvRp1V7vT0NkWA0C

Je kunt het hierboven al lezen dat het Esbjörn Svensson Trio aan de basis lag van wat er allemaal op Act Music verschijnt. Op wikipedia kunnen daarover het volgende lezen (https://nl.wikipedia.org/wiki/Esbj%C3%B6rn_Svensson_Trio):
Esbjörn Svensson Trio (vaak E.S.T. genoemd) was een jazzpianotrio dat werd opgericht in 1993. Het trio bestond uit Esbjörn Svensson (piano), Dan Berglund (contrabas) en Magnus Öström (drums). Hun eerste album was When Everyone Has Gone (1993), en hun eerste internationale album was From Gagarin's Point of View (1999). Svensson stierf in 2008 bij een duikongeval. Hij liet een vrouw en twee zoons achter.
De muziek van het Esbjörn Svensson Trio was te kenschetsen als energiek, melodieus en beïnvloed vanuit zeer diverse muzikale hoeken. Vanuit de jazz was er duidelijke invloed van Thelonious Monk te horen - het tweede album van E.S.T. was een verzameling vertolkingen van diens werk. Daarnaast had de muziek ook duidelijke rock-elementen, werd gebruikgemaakt van elektronica en waren ook invloeden uit klassieke muziek en volksmuziek terug te horen. Dit resulteerde in een breed publiek dat de traditionele genregrenzen overschreed.
Svensson werd in 1995 en 1996 de Zweedse jazzmuzikant van het jaar. In 1998 was hij de componist van het jaar. Het album Winter in Venice (1997) kreeg de Zweedse Grammy. Het album Strange place for Snow kreeg veel prijzen waaronder de "Jahrespreis der Deutschen Schallplattenkritik", de "Deutscher Jazzpreis", "Choc de l'année", "Victoire du Jazz" (de Franse Grammy) en "Revelation of the Festival". In 2004 kreeg E.S.T. de "Hans Koller prijs", voor de Europese artiest van het jaar.
Wijzelf beluisterden een aantal tracks van het uit 2000 daterende Good Morning Susie Soho, een album dat op ACT verscheen. Een schitterend album waarover we op wikipedia het volgende kunnen lezen:
Good Morning Susie Soho received critical acclaim. Stuart Nicholson of JazzTimes described the album as "darkly lyrical [and] fiercely contemporary". It was named "Album of the Year" for 2000 by Jazzwise magazine.
Links:

Terwijl we nu toch al in Scandinavië zitten doen we er nog een schepje bovenop: Verneri Pohjola is een Finse trompettist, een opkomend groot talent, die alle richting uitgaat met zijn blaasinstrument... Hij heeft reeds een hele reeks albums op zijn palmares, en het meest recente album Bullhorn verscheen in 2015 bij Edition. Dat album kwam hij voorstellen op 27 oktober in De Spil te Roeselare, waar een schitterende groep muzikanten aan het werk gezien kon worden... vooral het lang uitgesponnen derde nummer van Bullhorn, met als titel He Sleep, I Keep Watch bleef achteraf hangen...
Hierbij een review van Mike Gates:
Links:

Dit jaar was de nieuwe jazzmessias, Kamasi Washington, die vorig jaar als debuut (!) zijn 3 dubbele CD of LP The Epic uitbracht op Brainfeeder, aanwezig op Gent Jazz en ze brachten daar een wervelende show (http://focus.knack.be/entertainment/muziek/concertverslagen/gent-jazz-dag-1-de-dynamiek-van-kamasi-washington-de-arabische-lentebries-van-ibrahim-maalouf/article-normal-726355.html). Wie daar ook was was Eric en hij was er weg van. En wij ook nadat we een paar minuten van The Epic gehoord hadden. Fusion zoals we nog maar zelden gehoord hebben. Dit komt van Wikipedia:
Upon its release, The Epic received rave reviews from music critics. At Metacritic, which assigns a normalized rating out of 100 to reviews from critics, the album received an average score of 83, which indicates "universal acclaim", based on 7 reviews. AllMusic critic Thom Jurek described the album as "21st century jazz as accessible as it is virtuosic -- feel matters to Washington," and further wrote: "Holistic in breadth and deep in vision, it provides a way into this music for many, and challenges the cultural conversation about jazz without compromising or pandering." Russell Warfield of Drowned in Sound described the album as "wonderful stuff," further stating that the record "deserves a high score by any standards of evaluation."
The Guardian critic John Fordham, who was positive in his assessment of the album, wrote: "Only a shortage of thematic surprises – given its extravagant length – keeps it from being quite the seismically jazz-changing departure that some admirers are claiming." Seth Colter Walls of Pitchfork awarded the album with "Best New Music" tag, stating: "The Epic actually makes good on its titular promise without bothering to make even a faint-hearted stab in the direction of fulfilling its pre-release hype."
Links:
https://en.wikipedia.org/wiki/The_Epic_(album)
https://www.discogs.com/Kamasi-Washington-The-Epic/master/837501
https://play.spotify.com/album/2j2q2ySuVk43eHB8wI5XQj
https://www.youtube.com/watch?v=9OZq2cactvc

De avond van 27 oktober toen Verneri Pohjola in De Spil het beste van zich liet horen was er nog een tweede concert: dat van Oddarrang. Ook van Finland, zoekt deze groep de grenzen op tussen jazz, post rock en klassiek. De ongewone combinatie van trombone, cello, gitaar, bas en drums zorgt voor betoverende soundscapes, melodisch en toch spannend. De geluidsmuren die door Oddarrang opgewekt werden waren onweerstaanbaar tijdens hun live optreden, denk maar aan hun openingstrack, de eerste track van hun nieuwste album Agartha (2016) met als titel Aletheia. En ook op plaat zijn ze onweerstaanbaar. Van hemels mooie ingetogenheid tot hevige energetische uitspattingen waarbij iedereen door het dak gaat...
Het werd heel stil toen Cathedral (2012) door de luidsprekers klonk... al hun albums horen in ieders collectie thuis!
Links:
https://www.discogs.com/artist/1717040-Oddarrang
https://oddarrang.bandcamp.com/
https://play.spotify.com/album/33d051LOw2KdL8hJbd1QrF

Op donderdag 24 november was er een legendarische band in Brugge te zien in de Biekorf: het Sun Ra Afkestra o.l.v. Marshall Allen. Op het internet lezen we het volgende:
Van 1955 tot zijn dood in 1993 leidde de multi-instrumentalist en componist Sun Ra het ‘Arkestra’, een big band die avant-garde jazz en moderne electronica moeiteloos combineerde. Ze bouwden een cultstatus op dankzij spektakelrijke concerten en hun zogenaamde ‘kosmisch afro-futurisme’. Sun Ra beweerde immers dat hij niet van deze, maar van de planeet Saturnus afkomstig was. Na de dood van Sun Ra zette één van de andere spilfiguren van het orkest, saxofonist Marshall Allen zijn werk verder tot op de dag van vandaag. Allen maakt ondertussen al 58 jaar lang deel uit van de band (langer dan Sun Ra zelf), maar weet op zijn 92e nog steeds de muziek van Sun Ra springlevend te houden.
Dit jaar viert het 12-koppige Sun Ra Arkestra zijn 60-jarig bestaan met een heuse wereldtournée. Zo willen ze hun invloedrijke rol in de ontwikkeling van de hedendaagse jazz onderstrepen. ‘Space is the place’ – het concert in Brugge is het eerste in België sedert 2004 en betekent meteen één van de laatste kansen om deze legendarische band in een club te zien.
Sun Ra and the Arkestra were the original DIY group. What went on in 1970s punk with self-pressed records and hand-drawn artwork – Ra was doing that in the ‘50s and ‘60s. The music was phenomenal – Sun Ra was the man, the ultimate artist for any vinyl collector.“ (Gilles Peterson)
Met: Marshall Allen (altsax, fluit), Cecil Brooks (trompet), Tara Middleton (zang & viool), Noel Scott (zang & sax), James Stewart (tenorsax), Danny Ray Thompson (baritonsax), Dave Davis (trombone), Dave Hotep (gitaar), Elson Nascimento (percussie, surdo), Sal La Rocca (bas), Wayne Anthony Smith Jr (drums).
Jacky was aanwezig op dat onvergetelijke concert en kocht de CD Music for the 21st century (2003).
We genoten met volle teugen van deze grote vernieuwers die maar niet willen/kunnen stoppen... 92 jaar en al 58 jaar op het podium compleet uit de bol gaan... amai
Links:
http://www.vrijstaat-o.be/sun-ra-arkestra/
https://play.spotify.com/artist/5V5vvh5MgM7vDuPp4lJYkh
https://www.discogs.com/Sun-Ra-Arkestra-Under-The-Direction-Of-Marshall-Allen-The-Music-For-The-21st-Century-Live-At-The-Unc/release/2774904

Anja Lechner & Francois Couturier brachten in 2014 op het legendarische ECM Moderato Cantabile uit. Een betoverend mooi album met vnl. klassieke muziek... wondermooie muziek trouwens!
Van dit album staat een uitgebreide review hier: https://www.allaboutjazz.com/anja-lechner-francois-couturier-moderato-cantabile-by-john-kelman.php. Daarom volstaan we hier met de mededeling: verplicht oorvoer!
Links:
https://www.youtube.com/watch?v=DIuT_NCeCtw
https://www.discogs.com/Anja-Lechner-Fran%C3%A7ois-Couturier-Komitas-Gurdjieff-Mompou-Moderato-Cantabile/master/800668

We bleven nog even betoverd toen we The Sea (ECM 1995) in de CD speler schoven en op play drukten. Gemaakt door Ketil Bjørnstad, David Darling, Terje Rypdal en Jon Christensen. Als je deze namen samen ziet staan op een album, dan kan het niet meer misgaan... een review door Scott Yanow:
This CD from pianist Ketil Bjornstad fits the ECM stereotype. The music is generally mournful, full of space, floating and very much a soundtrack for one's thoughts. The 12 parts of "The Sea," which find Bjornstad joined by cellist David Darling, guitarist Terje Rypdal and drummer Jon Christensen, set somber moods rather than introduce memorable themes and the only real excitement is supplied by Rypdal's rockish guitar. Some listeners may enjoy its introspective and peaceful nature of these performances but most will find this a bit of a bore.
Wij behoren bij die 'some listeners' en vinden dit een ongewoon goed album...
Links:
https://www.youtube.com/watch?v=mjhOUKYnFrQ
http://www.allmusic.com/album/the-sea-mw0000175826
https://itunes.apple.com/us/album/the-sea/id220035872
https://www.discogs.com/Ketil-Bj%C3%B8rnstad-David-Darling-Terje-Rypdal-Jon-Christensen-The-Sea/master/226623

Ibrahim Maalouf schonk ons met zijn uit 2015 daterende Kalthoum een prachtig geschenk waarin jazz vermengd wordt met oriëntaalse invloeden om een sublieme wijze. Uitgebracht op CD op ImpulseIbrahim Maalouf was ook een van de acts op het Gent Jazz festival van 2016.
Links:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Ibrahim_Maalouf
https://www.discogs.com/Ibrahim-Maalouf-Kalthoum/release/7520582
https://www.youtube.com/watch?v=DUa_srT-uL8
https://www.ibrahimmaalouf.com/js_albums/kalthoum/

Bill Laswell is een van de grootste producers van de laatste decennia. Er is vrijwel geen enkele grote naam met wie hij niet onder een of ander vorm samengewerkt heeft en alles wat hij aanraakt veranderd in muzikaal goud... dus wanneer je de namen Miles Davis en Bill Laswell samen op een album ziet staat, kan het onmogelijk nog misgaan. In 1999 verscheen er zo'n plaat: Panthalassa - The Remixes (Columbia). Fusion, jazz, electronica, hip hop, jungle, ambient, alles komt hier samen in een bruisende coctail zoals allen den Bill deze kan brouwen...
"Metastructures condensed, themes highlighted, beats punched up by a master tinkerer who's loved them forever, the transcendent buzz of electric Miles nevertheless remains undulant, unpredictable, perverse—and so relaxed about getting where it's not actually going that newcomers will find it hard to imagine how much more unhurriedly it might arrive."
Links:
https://en.wikipedia.org/wiki/Panthalassa:_The_Remixes
https://en.wikipedia.org/wiki/Panthalassa:_The_Music_of_Miles_Davis_1969%E2%80%931974
https://www.discogs.com/Miles-Davis-Panthalassa-The-Remixes/release/28563
https://play.spotify.com/album/0zirtGBYvueHkoJIIAGkfu


Met Miles Davis hebben een van de grootste namen in de jazzmuziekgeschiedenis genoemd... in een eerder luistergroep was Kind of Blue als de klassieker. Deze keer doen we er nog een schep bovenop met Sketches of Spain. Daterend uit 1960 bevat het o.a. een jazz versie van het Adagio uit het Concerto de Aranjez van Joaquin Rodrigo, waarvan je het origineel hier kunt horen: https://www.youtube.com/watch?v=X9DOtuPLqNI. Ondertekenende kent deze muziek al even lang als hij op de planeet rondloopt, vandaar dat de naam klassieker een heel persoonlijke betekenis heeft deze keer.
Links:
https://en.wikipedia.org/wiki/Sketches_of_Spain
https://play.spotify.com/album/4Gg3siRefHW8r2CndJxIiJ
https://www.discogs.com/Miles-Davis-Sketches-Of-Spain/master/48172

De volgende luistergroep zal het accent leggen op elektronische muziek en doorgaan op woensdag 8 februari 2017. De afwezigen zullen weer ongelijk krijgen...





maandag 31 oktober 2016

KQC 23 - 5 oktober 2016


Aflevering 23 van KQC oftewel Een Kreun Tussen Quark En Cluster stond in het teken van het getal 23. Jacky, Frank en mezelf lieten ons voluit gaan op dit getal. En dat het heel veel diverse richtingen uitging kun je hieronder lezen...

Brian Raymond Miller is van Los Angeles, heeft zijn eigen label: Studio 23 Music. Hij bracht tot hiertoe een drietal releases uit met telkens 23 tracks, jawel 23 tracks... Titels van de albums

- World Travel Agency: Trip (2007)
- Brian Raymond Miller: Agenda 23 (2013)
- Brian Raymond Miller: Geograffiti (2014)
Brian is gepassioneerd door elektronische muziek en werd doordrenkt met alles wat er op dat gebied verscheen vanaf 'Switched On Bach' van Wendy Carlos. Een paar invloeden die hij zelf noemt: Tomita, Vangelis, Kraftwerk, Gary Numan, Front 242, Skinny Puppy, Wax Trax. Van elk van de 3 releases werden een zestal tracks beluisterd. Terwijl Agenda 23 een album vol complexe trance alike muziek is, is Trip meer ambient georiënteerd en Geograffity gaat meer de Mo Wax Trip Hop Jazz Lounge tour op. Boeiende muziek die pas goed naar binnen komt na een paar beluisteringen. Ook zijn andere releases zijn de moeite waard om eens te checken... Links voor wat meer info:
- https://www.facebook.com/pages/page/353975258039366
http://studio23music.wixsite.com/brianraymondmiller

Op 23 maart 2016 bracht Nexus 23 de EP Escape uit. Schitterende beuk-er-in move-your-head-and-body electro-techno zoals ze er meer zouden moeten maken... Nexus 23 is Joe Black... en meer dan dat ie ook al een album The distrotion Files uit heeft, valt er niet echt over dien tiep terug te vinden... jammer :-(

Links:
Weirdness heeft zijn plaats in de wereld en in KQC. Hoe groter de hoek die er af is, hoe liever we het hebben. En de mannen of vrouwen van Outpost 23 kunnen er wat van: Eat This Mutant Ii is een trip doorheen allerlei weirde klanktaferelen die doen denken aan Amourphous Androgynous, Ashra, Pink Floyd en meer van die absolute grootmeesters. Alleen is er bijna geen informatie terug te vinden over deze mysterieuze 23 buitenposten... Blijkbaar zijn hun 2 albums Eat This Mutant Ii en Eat This Mutant Iii alleen digitaal terug te vinden, staat er niets hierover op Discogs en levert Google al evenmin veel op... het blijft dus een beetje tasten in het duister om er meer van te weten, maar dat mag het plezier van het beluisteren niet bederven. Dit MOET je minstens beluisteren...
Arnold Schoenberg is de uitvinder van de dodecafonie oftewel het twaalftoonstelsel... meer lezen hierover kan bv. hier: https://nl.wikipedia.org/wiki/Dodecafonie of http://static.digischool.nl/ckv2/moderne/moderne/schonberg/expressionisme_in_de_muziek.htm. Schoenberg zijn werken zijn genummerd en opus 23 is Five Piano Pieces. Heel passend op deze KQC werden deze 5 tracks uit 1923 beluisterd... mooie pianomuziek zonder de normale tonale opbouw van spanning via harmonie en melodie... 
Links:
https://www.youtube.com/watch?v=7A9HSlgDlQE
http://www.schoenberg.at/index.php/de/joomla-license/fuenf-klavierstuecke-op-23-1920-1923

The number 23 is ook de titel van een film, een psychologische thriller uit 2007. De soundtrack van deze film mag niet ontbreken in deze special. We beluisteren de Opening Title en Room 23. De soundtrack is van Harry Gregson-Williams. Bezwerend griezelige sfeerevocaties... dat hebben we graag...

Links:

Ook uit 1923 dateert The Chareston Dance van James P. Johnson. Deze klassieke jazzy dansmuziek hoort op het eerste zicht eerder thuis in een film van Charlie Chaplin dan een KQC, maar schijn bedriegt: we ginger er ten volle voor!

Links:
https://www.youtube.com/watch?v=NSeuYMouvzk
https://en.wikipedia.org/wiki/Charleston_(song)


We bleven nog even in het jaar 1923 en wel bij Symphony No 6 in D minor van de Finse componist Jean Sibelius. Dit is heel sfeervolle klassieke muziek uit het Noorden. Warm aanbevolen.
Links:
- https://www.youtube.com/watch?v=0RqCw1MXSXo
https://en.wikipedia.org/wiki/Symphony_No._6_(Sibelius)

Dreun is een van de project van ondertekende. Onder deze naam wordt in de nabije toekomst het project met als titel 10111 uitgebracht. De manier waarop ligt nog niet vast. Als je iets van wiskunde kent en 10111 als een binair getal beschouwd, dan is 10111 niets meer of minder dan 23 in ons decimaal getalstelsel. 10111 bevat, hoe kan het ook anders, 23 tracks en gaat van dark ambient over drone naar meer tribale en opgewektere sfeertjes... de muziek werd gecomponeerd in 2008 en recent opgerakeld uit de c-o-l-o-u-r-s archieven. Binnenkort hierover meer... tijdens deze 23e KQC werden 2 tracks geproefd... Jacky deed het denken aan RaisOn d'Etre...

We blijven nog even in het ambient wereldje met 23 degrees en hun CD uit 1994 An endless searching for substance, verschenen op het Silent label. Dit is echt wel heel goeie ambient zoals ze die alleen in de jaren negentig van het vorige millennium konden maken.
Links:


Daarna verraste Jacky ons met een CD-ke dat ooit tijdens een luistergroep bij hem thuis in de Blue Room afgespeeld werd om 23 voor twaalf als tribute. Op het CD-ke staan volgende gegevens:
23 B4 Midnight (blue room tribute mix)
Dedicated to the timelords of Nevele
Introduced, conceived and performed by ARtroniks & Zoll - recorded at Area B57
Written 4 one location only - to be played on monday 21st of May 2007
Artwork inside - 2 original existing copies
No further contact - all switches off
- The Blue Fields
- We’re Back
- 23 B4 Midnight (main mix)
- Almost Heaven
- What time is the blue train?
Je leest het goed: er zijn slechts 2 exemplaren van dit CD-tje. We genoten met volle teugen van een spetterende ode aan de manier waarop KLF de wereld veroverde... :-)

Ondertussen werd het dan stilaan tijd voor de klassieker van de avond: het werd een album van 23 Skidoo: The Culling is Coming. Daterend uit 1983 is dit een album dat niemand onbewogen zal laten bij het beluisteren. Een coctail van industrial, ambient en folk invloeden die tot op vandaag nog blijft kleven...in de latere edities van dat album werd nog een live opname uit Tielt toegevoegd: Move Back - Bite Harder. Deze opname werd op een concert gemaakt waar ondertekenende aanwezig was op 8 oktober 1982...
Links:
- https://www.discogs.com/23-Skidoo-The-Culling-Is-Coming/master/54721
- https://en.wikipedia.org/wiki/The_Culling_Is_Coming
https://play.spotify.com/album/3dlR4nZlk7iytH0FjG4cBJ

De volgende luistergroep zal weer eens de focus leggen op akoestisch muziek met de nadruk op jazz en aanverwanten. Hij zal doorgaan op woensdagavond 7 december vanaf 20 uur 's avonds. Als je er bij wilt zijn, geef dan een seintje naar joost-punt-carpentier-apestaartje-gmail-punt-com.















zondag 7 augustus 2016

KQC 22 - 3 augustus 2016

Voortaan gaat Een Kreun tussen Quark en Cluster op de eerste woensdagavond van de oneven maanden door, tenzij andere aangekondigd. De eerste editie die deze regel volgt ging door op 3 augustus 2016. Ondertussen aflevering 22 van de opvolger van het teloor gegane radioprogramma...
We waren met z'n vieren (Peter, Frank, Jacky en Joost) en maakten er een gezellige muziekavond van. Hierna zoals altijd een overzicht van het beluisterde met wat extra bijeengesprokkelde informatie en opinies.

Terwijl de genodigden zich aanmeldden en de nestelden speelde een mooie verzamelaar van Numina, een dubbel CD met als titel Symbiotic Spaces. Deze dubbelaar bevat unreleased tracks en rareties uit de periode 200-2007 en wordt warm aanbevolen voor iedereen die van dromerige spaced out ambient houdt waarbij zowel licht als duisternis welkom zijn... en tribale invloeden onder de vorm van etnische percussie nooit ver weg zijn. Met andere woorden: familie van de Steve Roach stal. Ter illustratie hierbij een review van Bert Strolenberg.
In my opinion, Numina (aka Jesse Sola) has always been a rather extraordinary ambient musician composing delicately crafted ambient space music. The beautifully designed "Symbiotic Spaces" is a double-cd containing rare and unreleased tracks from 2000 till 2007, featuring music of which I’m more than happy it’s now available.Listening to this album puts you in another state of mind as it takes you "out there", transforming rather melancholic feelings (as e.g. heard on "December Sky") into carefully sculptured textures, sometimes accompanied by well chosen rhythms. "Aleph Zero" is more rhythm-oriented track with swirling, hypnotizing soundscapes while "Dronecoil" drifts into quiet, deeper sonic landscapes before ending up in the surrealistic soundscape world of "Cells" with its cyclic rhythm structure. The second disc offers another 70 minutes of fine tracks which fit the same description, but sometimes moving into a bit more darker, denser landscapes.In all, Jesse’s ambient excursions on "Symbiotic Spaces" are deep, highly cinematic outings which also work very well through headphones. Definitely value for money & by all means highly recommended to any ambient fan!
Deze dubbelaar is ook volledig op bandcamp terug te vinden en te beluisteren met als toemaatje 20 tracks extra, wat het totaal op 40 tracks brengt... https://numina.bandcamp.com/album/symbiotic-spaces-v20-40-track-expanded-edition

Synaesthasia was een van de vele projecten van Bill Lieb en Rhys Fulber, ook bekend van bv. Fontline Assembly en Delerium. Het album Ephemeral is hun derde en verscheen in 1997 op het Amerikaanse Hypnotic label. Synaesthasia verkent duistere tribale ambient klanktapijten, die perfect zouden passen bij een National Geographic documentaire over een ongerept regenwoud of een of andere toendra. Een perfecte soundtrack bij een niet bestaande film. Traag evoluerende evocatieve composities. Voor Jacky een herontdekking... echt de moeite van het beluisteren waard...
Review door Jim Brenholts
Synaesthasia is one of many pseudonyms for Bill Lieb and Rhys Fulber. Ephemeral is another one of their dark and demonic soundscapes. This adventure is an exotic journey into an organic disaster. Lieb and Fulber, always adept at creating satanic atmospheres, have added symphonic textures and gray nature samples to these atmospheres to give them a little extra kick. Ethnic rhythms add more mystery to the proceedings. Lieb and Fulber are taking no prisoners on this trek. This is strictly survival of the fittest. This CD will appeal to fans of Future Sound of London, Radio Massacre International, Kubusschnitt, and Global Communication.

Pats was er bij deze luistergroep niet bij, hij zal wellicht op hetzelfde moment ergens in Hongarije een glas wijn te drinken, en hierdoor moesten we het zonder zijn geapprecieerd gezelschap en Hongaarse wijn doen. Om dat een beetje te compenseren lieten we daarom 2 Hongaarse artiesten de revue passeren:
1 - Cooler is András Jakab. Met de CDr Details for Gloomy People, verschenen in 2007 op het U-cover CDr label in de limited edition van 155 exemplaren, heeft hij ons een schitterend underground IDM album nagelaten. Het doet aan AFX denken maar heeft een geheel eigen twist. Echt wel heel erg goed. Opde U-cover website lezen we het volgende:
András Jakab aka Cooler finally release his second album on U-cover CDr. This young Hungarian artist still makes beautiful and strong IDM electronica. He worked for two years to complete this emotional 'Details for Gloomy People' album. Overall this release is very well balanced and create on a very personal level. Cooler proves that he deserves a place in todays european electronic scene. On top of this release Ontayso made an epic remix of Blue-eyed Harp that goes over 11 minutes. 
Discogs link: https://www.discogs.com/Cooler-Details-For-Gloomy-People/release/972377
2 - Ook van Hongarije is Soutien Gorge, waarvan we de EP Persze Remixes beluisterden. Deze maxi verscheen op het Hongaarse Bitlab Records in 2005 en zou evengoed op bv. Warp verschenen kunnen zijn. Familie van Boards of Canada en Autechre.
Soundcloud link van het Bitlab Records label met een aantal te beluisteren tracks: https://soundcloud.com/bitlab_records/tracks

Het hoge noorden mag niet ontbreken in een editie van KQC. Jacky had een CD van Valgeir Sigurðsson mee dat als titel Ekvílibríum meegekregen had. Uit IJsland afkomstig, daterend uit 2005, bevat Ekvílibríum stuk voor stuk pareltjes met een fragiliteit die zo typerend is voor muziek uit het hoge noorden. Betoverend mooie muziek!
Een review door François Couture: 
Icelandic producer Valgeir Sigurðsson is best known for his work for other artists (Björk and Bonnie "Prince" Billy, mostly), so it actually comes as no surprise that his solo debut...comes as a surprise. It is a "producer's record," in that Sigurðsson called in favors across the board (although, no, Björk is not part of the adventure), lining up a revolving cast of musicians and three singers: Billy, Faun Fables' Dawn McCarthy, and Machine Translations' J. Walker. However, despite all the diversity among constituent parts, the whole remains surprisingly -- that word again -- consistent. In fact, listening to Ekvilibrium helps you pinpoint and sum up what Sigurðsson brings to other people's records. This debut features quiet electro-acoustic folk pieces made of delicate electronic textures, lushly scored acoustic instruments (lots of strings, subdued piano courtesy of Nico Muhly, occasional brass instruments), and a dreamy feel. In other words: simple compositions developing through complex arrangements. Ekvilibrium contains ten tracks, including four songs and six instrumentals. The album begins with one of KTU's Samuli Kosminen's rough-edged beats ("A Symmetry"), followed by the first song, "Evolution of Waters," the first of two tracks penned by Sigurðsson and Will Oldham. The first half of the album follows a general curve toward the orchestral peak of "Winter Sleep," featuring a ten-piece ensemble and a gripping vocal delivery from Dawn McCarthy. After that, things boil down toward "Kin," Billy's second song. If the songs are more immediately grasped, the instrumentals also provide their fair share of highlights. Highly recommended to fans of post-rock and modern folk.


Joost is een grote fan van het Amerikaanse Kranky label. Om de kwaliteit van het label te staven werd The Psychic Nature of Being van Lichens beluisterd. Dit is sterk bezwerende muziek van heel hoge kwaliteit. Het doet aan de stal van Coil, Current93 en Psychick TV denken, maar komt uit Chicago en heeft dus compleet andere wortels. Post industrial ambient, zo zou je het kunnen omschrijven. Warm aanbevolen voor de liefhebbers!
Een review van Westergaard
It's not often that you hear something that actually sounds new and different, but Robert Lowe's Lichens project does just that. Using his voice and a delay, he sets up elaborate soundscapes (similar to Frippertronics), then plays acoustic guitar on top that evokes outsider folkies like John Fahey and Robbie Basho. Neither approach is new, but in combination the effect is startling. "Vocals" or "voice" is a bit of a misnomer here: no words are uttered; the voice is simply a tone-generating device used to set up a series of drones that interact microtonally, creating additional dissonances and sounds. The pieces unfold slowly, allowing the loops to set a mood until the guitar enters. However, the loops are much more than a mere backdrop for the guitar; they're at least as integral to the overall sound and perhaps more so. These are one-take, no-overdub improvisations, but the elegant guitar playing is anything but noodling. There are melodies and recurring motifs that sound much more like compositions than improvisations. Lowe also brings surprising variety to the formula, utilizing melodic vocal fragments (as opposed to straight drones) in the soundscape on "Shoreline Scoring" and shifting gears a bit on "You Are Excrement, You Can Turn Yourself into Gold" by adding a bit of delay to the guitar for the final movement while the vocals fade out. The Psychic Nature of Being is an odd combination of moody and relaxing, but is ultimately a very rewarding listen.
Kranky The Psychic Nature of Being link:http://www.brainwashed.com/common/htdocs/discog/krank086.html

Toen viel de duisternis met het donkere Daghraven met het album #1. En de uitgebreide review van Erik Vandamme halen we er even bij (http://www.snoozecontrol.be/reviews/5493/)
Kevin Imbrechts blijft verrassend uit de hoek komen. Vorig jaar nog met de geweldige #1 van zijn project Illuminine. Maar ook in het verleden met Mosquito. En nu brengt hij via het label Consouling  sounds weer iets heel anders uit. Onder de naam Daghraven begaat hij donkere Ambient en drone wegen, om ons in een diepe tot duistere trance te doen belanden. #1 - de titel gebruikte hij ook voor zijn project Illuminine - doet ons als luisteraar zweven, boven donkere wolken naar verre oorden. We gaven deze plaat enkele luisterbeurten en voelden een bedwelmende greep ons de keel dichtknijpen. Telkens opnieuw.Al vlug worden vergelijkingen gemaakt met Illuminine, want die gelijkenissen zijn er inderdaad als we de eerste song,  Hoort de Engelen Wenen beluisteren. Dezelfde intensiviteit wordt ook nu naar voor gebracht bij Daghraven. Echter lijkt alles meer omgeven door een eerder dreigende, angstaanjagende atmosfeer. En daar ligt het grote verschil met het eerder genoemd project. De eerste song voelt aan als een ijzingwekkende klauw die je de strot dicht knijpt, tot je de adem is ontnomen. Maar dit is nog maar het begin van een donkere trip doorheen de meest angstaanjagende gedachten. Daar waar Illuminine ons hart verwarmde met zelfs vreugdevolle klanken, lijkt Daghraven wel de eerder duistere tweelingbroer die ons in koude rillingen bezorgt, tot in angstzweet achterlaat.Ambient is een muziekgenre die me als het ware moet hypnotiseren, en naar een andere dimensie kunnen voeren. Dat is bij deze plaat van Daghraven alvast het geval. Al lijkt het landschap vooral dus te bestaan uit griezelig aanvoelende taferelen, zoals ook op de platenhoes te zien is. Twee gemaskerde kinderen aan een vervallen villa, laten vooral het verval zien van een succesvol verleden. Een soort spookachtige omgeving krijgen we voor onze ogen, waar demonen en andere geesten elk moment ons zullen meevoeren naar hun duistere en donkere onderwereld. Ook de rustgevende elementen van het ambient genre voelen we telkens opnieuw opduiken.De Admiraal heeft geschoten, De Tand Des tijds tot Ten Dans in Tranendal. Elke keer krijgen wee krop in de keel, en voelen koude rillingen over onze rug lopen. Het is alsof een onzichtbare hand plots onze schouder aanraakt, waarna het angstzweet ons uitbarst als wij onze demonen recht in de ogen kijken. Nee, dit is geen Ambient die gaat over rozengeur en maneschijn, maar net over de donkere gedachten in hart en ziel. Maar we raden vooral aan deze plaat in zijn geheel te beluisteren. Want het voelt aan als het vertellen van een verhaal met een intro, titel, tussenstuk en slot. Een slot van circa dertien minuten, puur angstaanjagend en griezelig genot. Genot in die zin, dat we tot een diepe waanzin worden gedreven, ons hart slaat sneller en sneller en we vrezen dat het einde nabij is. Om na het afsluiten van deze duistere trip, verweesd achter te blijven. Nog steeds in diezelfde donkere trance, lijkt het of we die demonen uit het verleden eindelijk hebben overwonnen.Daghraven heeft met #1 ons weer eens aangenaam kunnen verrassen. Deze keer door ons onder te dompelen in de meest duistere kant van onze ziel, en een trip aan te bieden die het midden weet te houden tussen complete waanzin en angstaanjagende trance. De hypnotiserende uitwerking van de muziek, vinden we dus ook terug in die toch wel heel integrerende platenhoes. Waarop we even terugkomen op de titelsong De Tand Des Tijds. Want we zien en horen dus, zoals we reeds aangaven, een verval van het verleden. De tand des tijds laat geen spaander geheel van wat ooit een rijk gevuld succesverhaal bleek te zijn. En laat een verloederde, armmoedige tot spookachtige  indruk na. Het verval van wat ooit was is heel confronterend, en doet je een traan wegpinken, mijmerend over wat ooit was. Schoonheid vervaagd, wat overblijft is een donkere tot koude leegte. Maar deze #1 voelt eerder aan als een donker warme deken om dat verleden uiteindelijk een plaats te laten geven.

Op het Nederlandse Staalplaat verscheen een hele reeks albums met als titel Mort Aux Vaches (https://en.wikipedia.org/wiki/Mort_Aux_Vaches). Het zijn een soort alternatieve Peel Sessions die opgenomen werden in de VPRO studios. Contrastate is een van de artisten die zo'n Mort Aux Vaches album op hun naam hebben, is de tweede uit de reeks en werd uitgebracht in 1996. Het is één lange track die thuis zou horen in de Psychich TV stal: abstracte, experimentele soundscapes met daaroverheen spoken word. Beklijvend en intrigerend.
Staalplaat link: http://staalplaat.com/


Joost heeft voor de diashow van de diaclub van Ardooie die ergens in oktober zal doorgaan van een aantal foto's van zijn vader een reportage gemaakt over de abij van Fontenay-Marmagne in Frankrijk met zelfgemaakt muziek. Deze reportage werd bekeken. Om stil van te worden.
Daarna kwamen een drietal track die gebruikt zullen worden als achtergrondmuziek tijdens de Bevlogen tentoonstelling in september 2016 te Gent. Informatie hierover op onderstaande afbeeldingen. Tijdens de vernissage zal Cycles Of Moebius een unieke live set brengen! Allen daarheen!

Daarna vertelde Joost ook dat hij bezig was met een nieuw project dat gebaseerd is op de 5 ritmes van Gabrielle Roth. De vijf ritmes zijn vloeiend, staccato, chaos, lyrisch en stilte. De eerste track was er al en een prototype en beluisterd: dansbare tribale folk. Dit project zal, eenmaal gerealiseerd, hoogstwaarschijnlijk onder de naam Jovica Storer uitgebracht worden en de werktitel is momenteel Celebrate Life.

Omdat het voor Peter de eerste KQC was en hij nog niet vertrouwd was met het eigen werk van Joost en Pieter werd ook nog even geluisterd naar de eerste track van het RGBW project van Cycles Of Moebius. Een review hiervan van een iemand aan de andere kant van deze planeet:
Belgian label Colours is a collective of ambient electronic artists running a small, virtual enclave for like-minded practitioners of fine sonic art. Cycles of Moebius obviously embrace a pretty committed and focused work ethic; their debut, a massive four CDR work called RGBW, plays like a compendium of electronic music’s rich heritage from the 70s onwards. CoM comprise a duo of enterprising synth boffins who not only lovingly embrace the potent tempos beloved of so many classic ambient purveyors, but do so without the slightest bit of pretension or irony; electronic music, plain and simple, indulging in styles past minus categorical baggage, erected with clean hands and composure.Encompassing individual tracks, mini-suites, and suites, often blending tracks together into a unified whole, RGBW has it all in one massive package: post-Namlook ambient, widescreen cinematic atmospherics, Berlin School-inflected sequencer riffing, nostalgic 90s beatstuff, and just about every sub-genre you can pack in-between. Throughout the journey, many delights await, such as the various “Cycle” tracks, both in their numbered and ‘re’-cycled forms, spin colorful threads of analog and digital gossamer into tapestries of engaging rhythmic patterns and deep-space calisthenics. Nearly four hours of music herein, and not a duff note in the bunch. 
Tenslotte werden nog 2 tracks van het nog niet uitgebrachte Otto van Sjoko beluisterd. Weirde dansbeukers... Otto moet ooit de opvolger van Elmo worden (http://www.deejay.de/TS003_-_Sjoko_-_Elmo_-_12inch__122800)

Dan kwam er nog een ontdekking: Steve Brand is een Amerikaan waarvan we het volgende kunnen lezen op Discogs:
A lifelong artist and musician, based in Roeland Park, Kansas, USA, Steve Brand originally recorded and released in the experimental realm under the name “Augur,” with more than 20 limited edition releases on various independent labels. In 2003, Steve began creating in the “ambient” genre under his own name. He describes this change in moniker and musical expression as “Part of the process of moving out of my head and more into my heart.” Since then, Brand has issued a number of self-released disks, as well as a number of solo and collaborative releases on the esteemed U.S. labels, Hypnos and AtmoWorks, and the Italian label, Afe. Most recently on Relaxed Machinery and his own label, Pioneer Light Music.
Augur is ons compleet onbekend en Steve Brand evenzeer. Maar nu niet meer. Steve maakt heel goede ambient in de traditie van Steve Roach en Amir Baghiri, maar dan met een eigen touch, die je moeilijk kunt beschrijven, maar die je wel hoort. Zeeeer goede ambient die we warm aanbevelen!
We beluisterden het album Our True Nature uit 2012.

De klassieker van vanvond staat op naam van het trio Boris Blank, Carlos Peron en Dieter Meier. Onder de naam Yello brachten ze vanaf de jaren 80 weirde elektronische dansmuziek uit en waren ware pioniers: ze maakten techno en trance lang voordat die termen bestonden. We kozen hun debuut album Solid Pleasure dat dateert uit 1980.
Discogs link: https://www.discogs.com/Yello-Solid-Pleasure/master/35165
Spotify link: https://play.spotify.com/album/7HQSerWzaqtCRsaaMG3unZ

De volgend kreun zal doorgaan op woensdagavond 5 oktober en zal volledig gewijd zijn aan het getal 23.